خیال آمدنت دیشبم بہ سر میزد
نیآمدے کہ ببینے دلم چہ پرمیزد

بہ خواب رفتم و نیلوفرے بہ آب شکفت

من خشک خشک خشکم
تو رودبار جارے

من یک سکوت سردم،تو یک قفس قنارے

من شعلۂ شکستہ درآستان مغرب

تو یک طلوع سبزے ازشہر شب فرارے

من یک شب غمینم بےماہ بےستارہ

توبامداد روشن تو صبح یک بہارے

درمن ترانہ ھا بود شورجوانہ ھا بود

در تو ھواے جنگل درتوصفاے بارے

اینک شکستہ بالم گمنام و بے جلالم

گم کردہ آشیانم گم کردہ بردبارے

گم کردہ خویش خویشم دل ریش ریش ریشم

باور شکستہ و زار تو باورم ندارے

من سرد سرد سردم بنشستہ چشم در راہ

تاتوبرایم اے دوست خورشید رابیارے

تو رفتہ دور دورے بیزارے اژ درنگے

من بستہ پا درختم تو رودبارجارے

دلم نه عشق میخواهد نه احساسات قشنگ

نه ادعاهای بزرگ نه بزرگ های پر مدعا...

دلم یک دوست میخواهد که بشود با او حرف زد

و بعد پشیمان نشد !!!...

درد بزرگیه

  برای کسی که متوجه نبودنت نیست پرپر بشی

  ولی وقتی بعد ازیک روز  دربه دری ودلواپسی

  بهش میگی نگرانت بودم

     دلم هزار راه رفت

     تموم چیزی که می شنوی

     یک "مرسی" خشک و.خالیه...

                                                       

بایدفراموشت کنم ..

چندیست تمرین می کنم.

من می  توانم!می  شود!

ارام تلقین می کنم

حالم ..نه اصلا خوب نیست...

تا بعد .بهتر  می شود...

فکری  برای   این دل ارام و غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای

وبر نمی گردی همین..

خود را برای درک این..صدبار تحسین می کنم..

کم کم زیادم می روی

این روزگار و رسم اوست..

این جمله را با تلخی اش  ..صدبار تضمین می کنم..

(فریدون مشیری)

نگاه کن آن دور دستها یکی تنها به انتظار ایستاده

لبخندی عاشقانه ، دستی برایش تکان بده…

تا بشکند حصار سنگی تنهایی اش…